Γέμισε η Αράχωβα παιδιά κι εφέτος. Απίστευτο να βλέπεις να γεμίζουν από παιδιά τα αλώνια, τα μονοπάτια, και τα προαύλια. Να οργανώνουν μια γιορτή, για τους μεγάλους. Για να τελειώσει το καλοκαίρι. Για να κάνουν ένα γεγονός να γίνει. Να μη φύγουμε άπραγοι, όπως γίνεται δυστυχώς τελευταία σε αυτή τη ρηχή πραγματικότητα που ζούμε στην Αθήνα. Το νοιάξιμο για τους άλλους κάνει μεστά τα γεγονότα της ζωής.
Μα σε λίγο θα μεγαλώσουν και αυτά και θα φύγουν... θα αδειάσει πάλι η Αράχωβα από παιδιά.
Δεν είναι έτσι. Θα κάνουν τα δικά τους απιδιά και θα γεμίσει πάλι ο τόπος. Και ο χρόνος θα συνεχίσει να κυλά.
Η αγάπη για μια γυναίκα ή για ένα άνδρα έχει σκοπό να φέρει κανείς και να κρατήσει τον άλλο κοντά του σε όλη του τη ζωή αν είναι δυνατόν. Η αγάπη των γονιών για τα παιδιά είναι τραγική. Έχει σκοπό να διώξει τα παιδά, να τα αφήσει να γίνουν αυτόνομα, να φύγουν. Αυτό αρχίζει από τα πρώτα βήματα του παιδιού στη ζωή.
No comments:
Post a Comment