"Είναι αδήριτο χρέος μας η μη απάρνηση της ελληνικής γλώσσας, μητρικής του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και η ανά τα ξένα έθνη προβολή της…."

Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος «Είναι χρέος μας η μη απάρνηση της ελληνικής γλώσσας».

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Με τη λέξη «ελληνικότητα» σημαίνεται κάτι δυσήνιο από τον λογισμό. Η έννοια της ελληνικότητας, φορτισμένη συναισθηματικά, δεν έχει ακέραιη σαφήνεια στη συνείδηση και όσων ακόμη την επικαλούνται είτε προς χαρακτηρισμό έργων πολιτισμού είτε προς υπόδειξη τρόπου συμπεριφοράς και των λειτουργιών του πολιτισμού. Στα χρόνια της νεότητάς μου εκπροσωπούσαν την ελληνικότητα καλλιτέχνες, όπως ο Παρθένης, ο Πικιώνης, ο Κόντογλου, ενώ δεν έχει λησμονηθεί και ο κατ’ εξοχήν εξάγγελος της ελληνικότητας, ως αιτήματος, περικλής Γιαννόπουλος. Στο βιβλίο μου ‘Ελληνικά’ παρουσιάζω την αρχαιολληνική εκδοχή της ελληνικότητας – κατά τον Ηρόδοτο, «αποκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ευηθείης ηλιθίου απηλλαγμένον μάλλον».

Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Τη «λέξη» και την αντίστοιχη έννοια «κάτι». Είναι και η πιο μεστή και η πιο κενή. Με αυτήν τη συνείδησ’ή μας φράσσει το μέσα της χάος, δεν αποφράσσεται όμως, αλλά παραμένει ανοικτή για όποιο νόημα. Υπάρχει στη συνείδηση το ¨κάτι» σαν γέφυρα νοηματική, ως επίτευγμα ήδη, αλλά και ως αφετηρία της ελευθερίας, καθώς είναι, ως «τι», όπως έγραψε ο Πλάτων, «γυθμνόν και απερημβμένο από των όντων απάντων».

Η υπέροχη εκδοχή του Έλληνα.
Λόγος σοβαρός για ‘υπέροχη εκδοχή του έλληνα» είναι δυνατός, αν κρίνουμε αμελητέα κάπως τα ηθικά ελαττώματα και αμαρτήματα πολλών Ελλήνων και στην Αρχαιότητα λκαι στη νεώτερη εποχή, και αν εμμείνομε στην έξαρση των ηθκιών χαρισμάτων και ιστορικών τροπάιων του ελληνικο΄θυ λαού, ιδαίτερα των εξαίσιβμν υπηρεσιών του προς την ανθρώπότητα. Περιορίζομαι να υπενθυμίσω κάτι έκδηλο: Στις γλώσσες των λαών της Ευρώπης οι πλείστες έννοιες του πολιτισμού εκφράζονται με λέξεις της ελληνικής γλώσσας, Αλλά και οι πλείστες καίριες έννοιες του φιλοσσοφικού στοχασμού των Ευρωπάιων είναι παραλλαγμένες κάπως έννοιες της ελληνικής φιλοσοφίας. Εξ ΄’αλλου, η γενιά μου των Ελλήνων το επτάμηνο 1940-1941, χρόνο κρίσμο για την εξέλιξη του πολέμου, έσωσε την ελευθερία των λαών της Ευρώπης.

………………………….
Με ποια ταυτότητα οι Έλληνες περιέρχονται στον σύγχρονο κόσμο;

Ω; Ευρωπαίοι, με ισοτιμία προς τους άλλους Ευρωπαίους, αλλά και με κάποιο ιδιαίτερο τίτλο οικειότητας προς αυτούς, ως εκπρόσωποι του έθνους-δημιουργού των εδραίων αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Είναι ότι συτμβαίνει κατ' ξοχήν στους μετέχοντες της ελληνικής παιδείας. Το έζησα και ο ίδιος στη Γαλλία, όπου είχα καταφύγει το 1967.

......................................

Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
Είναι αδήριτο χρέος μας η μη απάρνηση της ελληνικής γλώσσας, μητρικής του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και η ανά τα ξένα έθνη προβολή της….

...................................

πατριδογνωσία Της Αννας Γριμάνη 'Κ' ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 28 Σεπτεμβρίου 2008, Τεύχος 278