Θυμάσαι που μας διάβαζε ένα διήγημα...

Να, έτσι ήταν

Όταν κανένα βράδυ μετά την δουλειά κατεβαίνω το δρόμο κάτω στο εμπορικό κέντρο και ακούω έναν πλανόδιο μουσικό να παίζει με το βιολί αυθόρμητα χαμογελώ και θυμάμαι τον δάσκαλο Σπύρο Μανωλόπουλο να βηματίζει μέσα στην τάξη σιωπηλός και να χαμογελά με κάτι που σκεφτόταν. Θυμάσαι που μας διάβαζε ένα διήγημα, πολύ γνωστού συγγραφέα... Ρωτούσαν έναν φτωχό αγωνιστή πώς ήταν ο αγώνας της ανεξαρτησίας και αυτός δεν αναγνώριζε κανένα στοιχείο του στους πανηγυρικούς, στις παρελάσεις, στις γιορτές, στις φανφάρες. Μια στιγμή άκουσε έναν άθλιο διακονιάρη στην άκρη του δρόμου να παίζει ένα γλυκό λυπημένο τραγούδι και ξαφνικά φωτίστηκε το πρόσωπό του και αγαλλίασε: Να έτσι ήταν… λέει σε αυτούς που τον ρωτούσαν πως ήταν η επανάσταση. Να έτσι ήταν ... η πραγματικότητα.

Το διάβασμα είναι κάτι δημιουργικό. Δίνει ένα πλαίσιο αναφοράς, όπου τα σύμβολα, οι λέξεις με τις οποίες επικοινωνούμε με τονε αυτό μας και με τους άλλους, αποκτούν πραγματικότητα. Τα πιστεύουμε. Δεν είναι λόγια του αέρα. Είναι αληθινά. Και μας βάζουν σε μια αναμονή κάτι καινούριου... Κάτι νέο θα έλθει.

Στην άκρη της Αράχωβας, μετά τα αλώνια στο προσκυνητάρι του Αη Γιώργη, στον δρόμο για το Σούβαλτο οι άνισες πλαγιές, δεν σου δίνουν την αίσθηση του ανοίγματος, της ανάτασης;