Τι ψάχνουμε να βρούμε στις αρχαίες πέτρες, στα θεμέλια των οικοδομημάτων που πριν από τόσα χρόνια κτίσθηκαν; Κάτω από την Σκαλίτσα δίπλα στον Προφήτη Ηλία φαίνονται οι πέτρες από τα θεμέλια της Σχολής που ίδρυσε ο Ανδρούτσος Σπανός. Τα ίχνη μνημών που κλείνονται μέσα στις θεμέλιες συστατικές πέτρες μπορούν να μας βοηθήσουν σαν στοιχεία ενός αρχικού DNA να ανιχνεύσουμε και να ξετυλίξουμε την ιστορία αυτού του σχολείου.
Ίσως το ερώτημα θα ήταν πριν απ΄ όλα "γιατί οι άνθρωποι χτίζουν οικοδομήματα-μνημεία του πολιτισμού τους"; Αυτό που ψάχνουμε στα μνημεία που επισκέπτομαστε είναι τα στοιχεία που ενετοίχησαν οι δημιουργοί τους, ίχνη μνήμης που θέλησαν να συντηρήσουν, να αποθανατίσουν, μέσα στα δομικά υλικά του έργου που έκτισαν. Τα κτίσματά της δημιουργικότητας είναι προσπάθειες να νικήσουν οι άνθρωποι τις δυνάμεις της καταστροφής, να αποκαταστήσουν την ζωή που διαρκώς καταστρέφουν. Εξ άλλου τι άλλο είναι η ζωή από αυτό που γλιτώνει από τον θάνατο.
Είναι θέμα πολιτισμού. Γιορτάζουμε με τραγούδια, χορούς, γεύσεις, κρασί, μια δυό φορές τον χρόνο. Αλλά έχουμε ανάγκη, όταν είναι ο καιρός, να καλλιεργούμε, να κηνυγάμε, να θερίζουμε, να τρυγάμε, να ακούμε τα πουλιά στην εποχή τους να τραγουδούν. Χωρίς αυτές τις δραστηριότητες ο κόσμος δεν έχει νόημα, επιβιώνουμε αλλά δεν ζούμε, γιατί δεν ζούμε δημιουργικά, γιατί δεν καταλαβαίνουμε. Χωρίς νόημα δεν μπορούμε να ζήσουμε, το είπαμε.
Στον καθένα μας μέσα μας υπάρχουν μνήμες εμπειριών που ζήσαμε στο παρελθόν, που τις ανακαλούμε ως αναμνήσεις - συνιστούν την υποκειμενική μας ιστορία - που αφηγούμεθα με ιστορίες που λέμε στα όνειρά μας, στις φαντασίες μας, και στις κουβέντες μας με τους άλλους.
Υπάρχουν όμως μνήμες πρώιμων εμπειριών τραυμάτων και των πρώτων ξυπνημάτων των πόθων από το σώμα μας, μνήμες που δεν τις ενθυμούμεθα αλλά τις επαναλαμβάνουμε σε πράξεις στην ζωή, στις σχέσεις μας, ως πεπρωμένο. Αυτές οι μνήμες ενέχουν τη καταστροφή.
Γύρω από αυτές τις μνήμες κατασκευάζουμε έργα μνημεία πίστης και πολιτισμού που γιορτάζουν την νίκη της ζωής αλλά κρατούν πάντα μέσα τον κίνδυνο της καταστροφής. Για αυτό φοβούνται μισούν και καταστρέφουν τα έργα του πολιτισμού οι διάφοροι Ταλιμπάν.
Όταν επισκεπτόμαστε τα χαλάσματα τα ρωτούμε να μας μιλήσουν και αυτά σιωπαίνουν. Μέσα στην σιωπή τους έχει βρει καταφύγιο η καταγωγή μας. Από την σιωπή ανδύεται απρόσμενα ένα σημάδι που μας δίνει το νήμα που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Από τα κατεστραμμένα θραύσματα τώρα δημιουργούμε-ευρίσκουμε τα νήματα που ανασυνθέτουν την ιστορία.
Ο Βασίλης Πλασσαράς εδημοσίευσε στην Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά τα δικά του δημιουργήματα-ευρήματα με ένα γλαφυρό τρόπο (το διάβασε ο Σπύρος Νικολόπουλος).
Κατεβάστε το πλήρες κείμενο "Η Ελληνική Σχολή Ραχόβης"
Ίσως το ερώτημα θα ήταν πριν απ΄ όλα "γιατί οι άνθρωποι χτίζουν οικοδομήματα-μνημεία του πολιτισμού τους"; Αυτό που ψάχνουμε στα μνημεία που επισκέπτομαστε είναι τα στοιχεία που ενετοίχησαν οι δημιουργοί τους, ίχνη μνήμης που θέλησαν να συντηρήσουν, να αποθανατίσουν, μέσα στα δομικά υλικά του έργου που έκτισαν. Τα κτίσματά της δημιουργικότητας είναι προσπάθειες να νικήσουν οι άνθρωποι τις δυνάμεις της καταστροφής, να αποκαταστήσουν την ζωή που διαρκώς καταστρέφουν. Εξ άλλου τι άλλο είναι η ζωή από αυτό που γλιτώνει από τον θάνατο.
Είναι θέμα πολιτισμού. Γιορτάζουμε με τραγούδια, χορούς, γεύσεις, κρασί, μια δυό φορές τον χρόνο. Αλλά έχουμε ανάγκη, όταν είναι ο καιρός, να καλλιεργούμε, να κηνυγάμε, να θερίζουμε, να τρυγάμε, να ακούμε τα πουλιά στην εποχή τους να τραγουδούν. Χωρίς αυτές τις δραστηριότητες ο κόσμος δεν έχει νόημα, επιβιώνουμε αλλά δεν ζούμε, γιατί δεν ζούμε δημιουργικά, γιατί δεν καταλαβαίνουμε. Χωρίς νόημα δεν μπορούμε να ζήσουμε, το είπαμε.
Στον καθένα μας μέσα μας υπάρχουν μνήμες εμπειριών που ζήσαμε στο παρελθόν, που τις ανακαλούμε ως αναμνήσεις - συνιστούν την υποκειμενική μας ιστορία - που αφηγούμεθα με ιστορίες που λέμε στα όνειρά μας, στις φαντασίες μας, και στις κουβέντες μας με τους άλλους.
Υπάρχουν όμως μνήμες πρώιμων εμπειριών τραυμάτων και των πρώτων ξυπνημάτων των πόθων από το σώμα μας, μνήμες που δεν τις ενθυμούμεθα αλλά τις επαναλαμβάνουμε σε πράξεις στην ζωή, στις σχέσεις μας, ως πεπρωμένο. Αυτές οι μνήμες ενέχουν τη καταστροφή.
Γύρω από αυτές τις μνήμες κατασκευάζουμε έργα μνημεία πίστης και πολιτισμού που γιορτάζουν την νίκη της ζωής αλλά κρατούν πάντα μέσα τον κίνδυνο της καταστροφής. Για αυτό φοβούνται μισούν και καταστρέφουν τα έργα του πολιτισμού οι διάφοροι Ταλιμπάν.
Όταν επισκεπτόμαστε τα χαλάσματα τα ρωτούμε να μας μιλήσουν και αυτά σιωπαίνουν. Μέσα στην σιωπή τους έχει βρει καταφύγιο η καταγωγή μας. Από την σιωπή ανδύεται απρόσμενα ένα σημάδι που μας δίνει το νήμα που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Από τα κατεστραμμένα θραύσματα τώρα δημιουργούμε-ευρίσκουμε τα νήματα που ανασυνθέτουν την ιστορία.
Ο Βασίλης Πλασσαράς εδημοσίευσε στην Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά τα δικά του δημιουργήματα-ευρήματα με ένα γλαφυρό τρόπο (το διάβασε ο Σπύρος Νικολόπουλος).
Κατεβάστε το πλήρες κείμενο "Η Ελληνική Σχολή Ραχόβης"
No comments:
Post a Comment