Κυβερνήτης της Ελλάδος

«...Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσιαυπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της...»

«...εφ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Ιωάννης Καποδίστριας πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ' Εθνοσυνέλευση

Έξω... στον χρόνο

Θυμάσαι... τον χρόνο της ιστορίας του ο Σπυρίδων τον μετρούσε και τον διηγιόταν σύμφωνα με τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, σχετικά με την τάση ενός συστήματος αν αφεθεί μόνο του να αυξάνει την αταξία που επικρατεί σε αυτό: Ο χρόνος περνούσε για τον πατέρα μου, διότι τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Πρώτα είχαμε όλα τα καλά και με τά ήλθε ο πόλεμος και μετά η κατοχή, όπου βέβαια είχε φροντίσει και είχε αρκετά τρόφιμα. Αλλά τελικά τα χάσαμε όλα. Μετά ήλθε η φυλακή και παρά λίγο να χάσει την δουλειά του. Μετά…

Φαντάσου να ζούσε σήμερα...

Ζούμε όλοι σε μια διάψευση της αλήθειας, ενώ γνωρίζουμε ότι πλησιάζει η πραγματικότητα...
Ζούμε στη καρδιά του σκότους, την νύχτα των αιμομικτικών και πατροκτονικών επιθυμιών...
Γιατί δεν βγαίνουμε στο φως της μέρα εκεί που είναι ο νόμος ενός πατέρα που βάζει όρια...
Γιατί δεν βγαίνουμε έξω στον χρόνο, στις σχέσεις, στον έξω κόσμο...έξω από το καβούκι μας...

Ιούδας ο Ισκαριώτης

Θυμάσαι πώς η Μεγάλη Παρασκευή ήταν μια μη μέρα, μια μέρα ακίνητη, όπου τίποτα δεν γινόταν, ο χρόνος είχε απλώσει, δεν υπήρχαν τα στριμώγματα του χρόνου της καθημερινότητας. Δεν υπήρχαν οι καθημερινές λαβές που κάνουν τον χρόνο να κυλά καθώς πιανόμαστε και πάμε από την μία στην άλλη ΄δουλει'α. Ο ουρανός ήταν μετέωρος.

Ήταν μια μέρα ενός πένθους που δεν γινόταν, μια μέρα χωρίς σκιάσεις, με το ανελέητο φως της δημοσότητας στη Μπαλκουβίνα, εκέι όπου ξεχιεμώνιαζαν όλοι οι Αραχωβίτες.

Είχαν κρεμάσει το ομοίωμα του Ιούδα, σε ένα προχειρο σταυρό που είχαν που στήσει έξω από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, κοντά στον όχθο με τα σκίνα. Σε μας τα παιδιά έμοιαζε τρομακτικός, απόλυτα αληθινός. Τον είχαν παραγεμίσει με εκρηκτικά. Ο χρόνος έμενε μετέωρος. Όταν οι καμπάνες όμως σήμαιναν την ώρα της σταύρωσης, του έριχναν όλοι μαζί, άγρια, με τα κυνηγετικά. Αναφλεγόταν, οι δυναμίτες τον ξέσκιζαν, και ολόκληρος εκεί στην πλατεία. Έμεναν λίγα ανάξια υπολείμματα.

Αυτό το μεσημέρι θυμάμαι όταν ακούω … της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ… Ο Ιούδας είχε προδώσει τον δάσκαλό του. Φαινόταν δίκαιο αυτό που γινόταν... τρομακτικό, άγριο, όμορφο και τραγικό.

Τότε ο δημόσιος χώρος δεν ήταν κατειλλημμένος με σκουπίδια, γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράγφους, πολιτικούς, να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να μας εξαναγκάζουν να να δεχόμαστε τα ψέματα, και την εξουσία τους σαν αλήθεια.
Ο Καμύ δεν είχε πει ότι την δικαιοσύνη, την ηθική και την δέσμευση δεν της έμαθε στη φιλοσσοφία αλλά στο ποδόσφαιρο; Εμείς ποδόσφαιρο παίζαμε την Μεγάλη Παρασκευή.