Ιούδας ο Ισκαριώτης

Θυμάσαι πώς η Μεγάλη Παρασκευή ήταν μια μη μέρα, μια μέρα ακίνητη, όπου τίποτα δεν γινόταν, ο χρόνος είχε απλώσει, δεν υπήρχαν τα στριμώγματα του χρόνου της καθημερινότητας. Δεν υπήρχαν οι καθημερινές λαβές που κάνουν τον χρόνο να κυλά καθώς πιανόμαστε και πάμε από την μία στην άλλη ΄δουλει'α. Ο ουρανός ήταν μετέωρος.

Ήταν μια μέρα ενός πένθους που δεν γινόταν, μια μέρα χωρίς σκιάσεις, με το ανελέητο φως της δημοσότητας στη Μπαλκουβίνα, εκέι όπου ξεχιεμώνιαζαν όλοι οι Αραχωβίτες.

Είχαν κρεμάσει το ομοίωμα του Ιούδα, σε ένα προχειρο σταυρό που είχαν που στήσει έξω από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα, κοντά στον όχθο με τα σκίνα. Σε μας τα παιδιά έμοιαζε τρομακτικός, απόλυτα αληθινός. Τον είχαν παραγεμίσει με εκρηκτικά. Ο χρόνος έμενε μετέωρος. Όταν οι καμπάνες όμως σήμαιναν την ώρα της σταύρωσης, του έριχναν όλοι μαζί, άγρια, με τα κυνηγετικά. Αναφλεγόταν, οι δυναμίτες τον ξέσκιζαν, και ολόκληρος εκεί στην πλατεία. Έμεναν λίγα ανάξια υπολείμματα.

Αυτό το μεσημέρι θυμάμαι όταν ακούω … της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ… Ο Ιούδας είχε προδώσει τον δάσκαλό του. Φαινόταν δίκαιο αυτό που γινόταν... τρομακτικό, άγριο, όμορφο και τραγικό.

Τότε ο δημόσιος χώρος δεν ήταν κατειλλημμένος με σκουπίδια, γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράγφους, πολιτικούς, να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να μας εξαναγκάζουν να να δεχόμαστε τα ψέματα, και την εξουσία τους σαν αλήθεια.
Ο Καμύ δεν είχε πει ότι την δικαιοσύνη, την ηθική και την δέσμευση δεν της έμαθε στη φιλοσσοφία αλλά στο ποδόσφαιρο; Εμείς ποδόσφαιρο παίζαμε την Μεγάλη Παρασκευή.