Πολλές περιοχές, πόλεις, νησιά, βουνά και χωριά της πατρίδας μας καμαρώνουν για τα Μοναστήρια που είναι χτισμένα στο χώρο τους.
Οι κάτοικοί τους τα σέβονται και τα φροντίζουν, ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά, παρακαταθήκη που αφήνουν στους απογόνους τους.
Ξεκινούμε από το θησαυρό του Αγίου Όρους, των Μετεώρων, του Βερμίου για να καταλήξουμε στα μικρότερα, νοτιότερα, ονομαστά, αξιόλογα Μοναστήρια μας.
Ένα από τα πολύ γνωστά, νομίζω, σε όλους τους συμπατριώτες μας, είναι το Μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων, στο τρίγωνο Σελιάνας, - Εξοχής - Περιθωρίου, για το οποίο θα πω λίγα λόγια από εμπειρίες μου.
Φαίνεται από μακριά σαν σφηνωμένο στην αρχή του ελατοδάσους που οδηγεί στο Σαραντάπηχο. Πέντε χιλιόμετρα απέχει περίπου από το Περιθώρι, άλλα τόσα από τη Σελιάνα και κάτι περισσότερο από την Εξοχή. Πολύ κοντά του, μέσα στην πυκνή βλάστηση του τοπίου, βρίσκεται το εκτροφείο θηραμάτων, με τις πέρδικες και τους φασιανούς.
Από εμάς, από τη βεράντα μας, φαίνεται σαν μια αετοφωλιά, χτισμένη σε μια εξοχή του δάσους, στο κενό. Τη νύχτα, σαν ένας φάρος φωτεινός, καθοδηγεί κάθε αργοπορημένο ταξιδιώτη, κάθε προσκυνητή που το αναζητεί.
Μόλις το πλησιάζουμε φαντάζει τεράστιο, ένα μικρότερο «Μέγα Σπήλαιο», διώροφο, με μεγάλη λουλουδοστολισμένη αυλή, που φιλοξενεί το όμορφο, ταπεινό, κρυμμένο στο πράσινο, εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Κατεβαίνεις μερικά σκαλοπάτια , μπαίνεις κάτω από την επιφάνεια της γης να θαυμάσεις τις αγιογραφίες του 1600 περίπου, διακοσμημένες με καντήλια και όλα τα ιερά σκεύη, δωρεές πιστών και ευλαβών χριστιανών.
Είναι μικρούτσικο αλλά όλο ζωντάνια. Νιώθεις σα να σου μιλούν οι Άγιοι Απόστολοι, που περιβάλλονται από δεκάδες άλλους Αγίους, περιδέραιο όλοι του Χριστού και της Μητέρας Του, Θεοτόκου, που δεσπόζουν.
Προ 20, περίπου, χρόνων, ίσως και περισσοτέρων, το διακονούσε η αδελφή Πανσέμνη και την επισκεπτόμασταν συχνότατα.
Τα παιδιά ήταν μικρά και η τοποθεσία έξω από το Μοναστήρι ιδανική για παιχνίδι. Η βρύση με το κελαρυστό νερό στον κορμό ενός ολόδροσου, πανύψηλου πλατάνου σε καλούσε να καθίσεις δίπλα της με ένα απλό φαγητό, ένα γλύκισμα, κάποιο φρούτο.
Όλως ξαφνικά, κάποιο χειμώνα, η αδελφή Πανσέμνη τοποθετήθηκε σε άλλο Μοναστήρι, στην Κορινθία αυτή τη φορά και οι Άγιοι Απόστολοι έμειναν πολλά χρόνια χωρίς ζωή.
Ίσως στη γιορτή Τους, κάποιοι προσκυνητές και ένας ιερέας που ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας έστελνε, άνοιγαν το Μοναστήρι για λίγο και λειτουργείτο.
Περίπου πριν από 8 χρόνια απέκτησε πάλι ζωή. Ένας αξιόλογος νέος, μορφωμένος, πνευματικότατος το διακονεί τώρα. Ένας μοναχός, φιλόλογος και φοιτητής της θεολογίας, που για χρόνια εμόναζε στο Άγιο Όρος, ζει εκεί τώρα μοναχικά, με προσευχή, μελέτη, συγγραφή και αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής του. Αυτόν γνωρίσαμε τελευταία.
Ταπεινός και με καλοσύνη, με ένα μόνιμο χαμόγελο, μας συνόδευσε πρώτα στο Ναό με τις εξαίσιες και επιβλητικές αγιογραφίες. Ακούραστος και δραστήριος, προσηνής και φιλόξενος, μας ανέβασε κατόπιν στους ξενώνες για το κέρασμα. Τα δωμάτια θυμίζουν σαλόνια αρχοντικά, με κειμήλια από χειροποίητα εργόχειρα, εικόνες με φωτισμούς και στολισμό, σπάνια αντικείμενα, πλαισιωμένα όλα από την καταπράσινη γύρω φύση, με κάθε είδος κωνοφόρων δέντρων που τη στολίζουν. Μια πνευματική ανάταση νιώθεις ακόμα και στους χώρους υποδοχής.
Πραγματικά ανανεωμένοι, φεύγοντας, θαυμάσαμε για λίγο πάλι το Ναό, προσευχηθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Οι ευχές του ήταν νωπές στα αυτιά μας και η αγαλλίαση από την επαφή με το θείο μεγάλη.
Είναι ένα ιδιαίτερο προσκύνημα, ένα θαυμάσιο δέσιμο Θεού και ομορφιάς της φύσης, ένας ιδανικός τόπος για αυτοσυγκέντρωση και προσευχή, ένα καταφύγιο ψυχής.
Φέτος, καλοκαίρι του 2009, το Μοναστήρι έχει αλλάξει όψη. Κτίσμα και εκκλησάκι έχουν αποκτήσει υπό τις συνεχείς φροντίδες του πατρός Παύλου μια τελειότητα. Θαυμάζεις κάτι το πανέμορφο. Η εκκλησία έχει διακοσμηθεί στο εσωτερικό της με πολλά νέα ιερά αντικείμενα. Κάτι σαν μικροί επιτάφιοι έχουν τοποθετηθεί και στολιστεί.
Οι ξενώνες έχουν αποκτήσει καινούρια κουφώματα. Το στέγαστρο τα μεγάλης βεράντας του έχει ανακαινισθεί.
Μαγεύεσαι αν τα κοιτάζεις.
Και ο μοναχός Παύλος έχει σε δύο χρόνια ανέβει τα πρώτα σκαλιά της ιεροσύνης. Διάκονος, ιερεύς και, φέτος, απέκτησε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη.
Πολύ σύντομα πιστεύω να ανέβει και στον υψηλότατο βαθμό της Ιεροσύνης. Να χειροτονηθεί και Επίσκοπος.
Το πιστεύω και του το εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου.
Είναι άξιος.
Οι κάτοικοί τους τα σέβονται και τα φροντίζουν, ανεκτίμητη πολιτιστική κληρονομιά, παρακαταθήκη που αφήνουν στους απογόνους τους.
Ξεκινούμε από το θησαυρό του Αγίου Όρους, των Μετεώρων, του Βερμίου για να καταλήξουμε στα μικρότερα, νοτιότερα, ονομαστά, αξιόλογα Μοναστήρια μας.
Ένα από τα πολύ γνωστά, νομίζω, σε όλους τους συμπατριώτες μας, είναι το Μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων, στο τρίγωνο Σελιάνας, - Εξοχής - Περιθωρίου, για το οποίο θα πω λίγα λόγια από εμπειρίες μου.
Φαίνεται από μακριά σαν σφηνωμένο στην αρχή του ελατοδάσους που οδηγεί στο Σαραντάπηχο. Πέντε χιλιόμετρα απέχει περίπου από το Περιθώρι, άλλα τόσα από τη Σελιάνα και κάτι περισσότερο από την Εξοχή. Πολύ κοντά του, μέσα στην πυκνή βλάστηση του τοπίου, βρίσκεται το εκτροφείο θηραμάτων, με τις πέρδικες και τους φασιανούς.
Από εμάς, από τη βεράντα μας, φαίνεται σαν μια αετοφωλιά, χτισμένη σε μια εξοχή του δάσους, στο κενό. Τη νύχτα, σαν ένας φάρος φωτεινός, καθοδηγεί κάθε αργοπορημένο ταξιδιώτη, κάθε προσκυνητή που το αναζητεί.
Μόλις το πλησιάζουμε φαντάζει τεράστιο, ένα μικρότερο «Μέγα Σπήλαιο», διώροφο, με μεγάλη λουλουδοστολισμένη αυλή, που φιλοξενεί το όμορφο, ταπεινό, κρυμμένο στο πράσινο, εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων. Κατεβαίνεις μερικά σκαλοπάτια , μπαίνεις κάτω από την επιφάνεια της γης να θαυμάσεις τις αγιογραφίες του 1600 περίπου, διακοσμημένες με καντήλια και όλα τα ιερά σκεύη, δωρεές πιστών και ευλαβών χριστιανών.
Είναι μικρούτσικο αλλά όλο ζωντάνια. Νιώθεις σα να σου μιλούν οι Άγιοι Απόστολοι, που περιβάλλονται από δεκάδες άλλους Αγίους, περιδέραιο όλοι του Χριστού και της Μητέρας Του, Θεοτόκου, που δεσπόζουν.
Προ 20, περίπου, χρόνων, ίσως και περισσοτέρων, το διακονούσε η αδελφή Πανσέμνη και την επισκεπτόμασταν συχνότατα.
Τα παιδιά ήταν μικρά και η τοποθεσία έξω από το Μοναστήρι ιδανική για παιχνίδι. Η βρύση με το κελαρυστό νερό στον κορμό ενός ολόδροσου, πανύψηλου πλατάνου σε καλούσε να καθίσεις δίπλα της με ένα απλό φαγητό, ένα γλύκισμα, κάποιο φρούτο.
Όλως ξαφνικά, κάποιο χειμώνα, η αδελφή Πανσέμνη τοποθετήθηκε σε άλλο Μοναστήρι, στην Κορινθία αυτή τη φορά και οι Άγιοι Απόστολοι έμειναν πολλά χρόνια χωρίς ζωή.
Ίσως στη γιορτή Τους, κάποιοι προσκυνητές και ένας ιερέας που ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας έστελνε, άνοιγαν το Μοναστήρι για λίγο και λειτουργείτο.
Περίπου πριν από 8 χρόνια απέκτησε πάλι ζωή. Ένας αξιόλογος νέος, μορφωμένος, πνευματικότατος το διακονεί τώρα. Ένας μοναχός, φιλόλογος και φοιτητής της θεολογίας, που για χρόνια εμόναζε στο Άγιο Όρος, ζει εκεί τώρα μοναχικά, με προσευχή, μελέτη, συγγραφή και αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής του. Αυτόν γνωρίσαμε τελευταία.
Ταπεινός και με καλοσύνη, με ένα μόνιμο χαμόγελο, μας συνόδευσε πρώτα στο Ναό με τις εξαίσιες και επιβλητικές αγιογραφίες. Ακούραστος και δραστήριος, προσηνής και φιλόξενος, μας ανέβασε κατόπιν στους ξενώνες για το κέρασμα. Τα δωμάτια θυμίζουν σαλόνια αρχοντικά, με κειμήλια από χειροποίητα εργόχειρα, εικόνες με φωτισμούς και στολισμό, σπάνια αντικείμενα, πλαισιωμένα όλα από την καταπράσινη γύρω φύση, με κάθε είδος κωνοφόρων δέντρων που τη στολίζουν. Μια πνευματική ανάταση νιώθεις ακόμα και στους χώρους υποδοχής.
Πραγματικά ανανεωμένοι, φεύγοντας, θαυμάσαμε για λίγο πάλι το Ναό, προσευχηθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Οι ευχές του ήταν νωπές στα αυτιά μας και η αγαλλίαση από την επαφή με το θείο μεγάλη.
Είναι ένα ιδιαίτερο προσκύνημα, ένα θαυμάσιο δέσιμο Θεού και ομορφιάς της φύσης, ένας ιδανικός τόπος για αυτοσυγκέντρωση και προσευχή, ένα καταφύγιο ψυχής.
Φέτος, καλοκαίρι του 2009, το Μοναστήρι έχει αλλάξει όψη. Κτίσμα και εκκλησάκι έχουν αποκτήσει υπό τις συνεχείς φροντίδες του πατρός Παύλου μια τελειότητα. Θαυμάζεις κάτι το πανέμορφο. Η εκκλησία έχει διακοσμηθεί στο εσωτερικό της με πολλά νέα ιερά αντικείμενα. Κάτι σαν μικροί επιτάφιοι έχουν τοποθετηθεί και στολιστεί.
Οι ξενώνες έχουν αποκτήσει καινούρια κουφώματα. Το στέγαστρο τα μεγάλης βεράντας του έχει ανακαινισθεί.
Μαγεύεσαι αν τα κοιτάζεις.
Και ο μοναχός Παύλος έχει σε δύο χρόνια ανέβει τα πρώτα σκαλιά της ιεροσύνης. Διάκονος, ιερεύς και, φέτος, απέκτησε τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη.
Πολύ σύντομα πιστεύω να ανέβει και στον υψηλότατο βαθμό της Ιεροσύνης. Να χειροτονηθεί και Επίσκοπος.
Το πιστεύω και του το εύχομαι από τα βάθη της ψυχής μου.
Είναι άξιος.
No comments:
Post a Comment