Θυμάσαι τον παπα-Σωτήρη; Εκεί που χορεύει τώρα το κοριτσάκι της φωτογραφίας, ένα σούρουπο, το 1950, ο παπα-Σωτήρης έκανε βόλτες. Ελαφροπατούσε ανάμεσα στις σκιές των φύλων της μνήμης του. Μάλλον ήταν λίγο πριν από τον εσπερινό όπου λειτουργούσε. Όπου ψάλτης ήταν ο ένας εγγονός του, ο μεγαλύτερος. Και εκκλησσίασμα οι άλλοι εγγονοί του και ένα-δύο φίλοι τους. Σίγουρα θα ήταν πριν από τον εσπερινό. Γιατί αλλιώς ο παπα-Σωτήρης δεν θα ήταν εκεί. Θα δούλευε στα αμπέλια του. Από τον δρόμο περνούσε ο ένας εγγονός του και μια γυναίκα του χωριού. Ξαφνικά τον βλέπουν να αρχίζει να χορεύει μόνος του σιγο-τραγουδώντας. 'Παπούλη τοι κάνεις εκεί;' τον ρώτησε η γυναίκα εμφανώς σκανδαλισμένη. 'Όχι θα κάτσω να σκάσω' της απαντά. Ο εγγονός του πάντα θυμόταν και μας ιστορούσε με κάθε λεπτομέρεια αυτή την κινηματογραφική μνήμη. Έτσι καλύπτουμε άλλες μνήμες, οδυνηρές. Μνήμες απώλειας της αγάπης. Και μνήμες απώλειας αυτών που αγαπούσαμε. Είτε γιατί γιατί είχαν χαθεί για λίγο από τη ζωή μας. Είτε γιατί ήταν βαθειά θλιμένοι και είχαν χαθεί από τη ζωή τη δική τους. Και ενώ ήταν εκεί, απουσίαζαν, δεν ήταν εκεί ψυχικά να απαντήσουν. Ευτυχώς επέστρεφαν ζωντανοί... μέσα μας έμεναν ζωντανοί. Κάθε τόσο με αφορμή τον νόστο στην Ιθάκη μιας σχέσης ζωντανεύουν ξανά. Μας μιλούν ξανά τα βουβά ίχνη της μνήμης. Με μια διαυγή αντιληπτική τραυματική σωματικότητα... Η μνήμη όμως είναι η σκέπη μας. Κάτω από την σκέπη της παίζουμε με τις σκιές της. Παίζουμε ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Χορεύουμε με τις σκιές της μνήμης. Πάμε και εχόμαστε στο χωριό της παιδικής μας ηλικίας. Πάμε και ερχόμαστε στον χρόνο. Η μνήμη μας βάζει μέσα στον χρόνο, στις σχέσεις, στον κόσμο.
No comments:
Post a Comment