Μετά το τέλος της ανείπωτης τραγωδίας του εμφυλίου, με χιλιάδες νεκρούς και απίστευτες καταστροφές, οι καμμένοι κάτοικοι της Πελοποννήσου άρχισαν να ανοικοδομούν τη πατρίδα τους. Οι πόλεμοι τελείωσαν. Οι αντάρτες νικήθηκαν από την 9η Μεραρχία. Έμειναν όμως έχθρες και μίση που δηλητηρίαζαν την ζωή στις μικρές κοινωνίες. Για αυτό πολλοί μετανάστευσαν, έφυγαν από τα χωριά τους για τις μεγάλες πόλεις, κυρίως για την Αθήνα αλλά και για το εξωτερικό. Για να παλέψουν, για να γλιτώσουν από τον θάνατο που φωλιάζει μέσα στον καθένα, για να δημιουργήσουν. Πέρασαν 50 σχεδόν χρόνια για να λιγοστέψουν οι προβολλές (όλο οι άλλοι φταίνε), οι αποκλεισμοί και οι διαχωρισμοί, για να κάνουν οι άνθρωποι χώρο μέσα τους ώστε να χωρέσουν τους άλλους, για να συν-χωρέσουν και να συμφιλιωθούν με τους διαφορετικούς. Δεν έπαψαν οι διχόνοιες για συμφέροντα, οικονομικά και κομματικά αλλά δεν υπάρχει εκείνη η ωμή βία. Οι Έλληνες ενώνονται όποτε έχουν ένα όραμα. Μιλούν την ίδια πανάρχαια γλώσσα, αγαπούν την ζωή, πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να μάθουν γράμματα, να εργασθούν, να προχωρήσουν αυτόνομα, να ζήσουν καλλίτερα από τους γονείς τους.
Θα ξεσηκωθούν πάλι τώρα οι Έλληνες; Για να κτίσουν με ομόνοια μια πατρίδα από την αρχή. Και να οργανωθούν για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, τα σπίτια τους, τις ελιές τους, τα ζώα τους, τα χωριά τους. Να προστατεύσουν το περιβάλλον. Για τα παιδιά. Ακούμε τα ονόματα των χωριών και των ανθρώπων που κάηκαν και θυμόμαστε τον πόλεμο. Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες; Γιατί δεν δίνουν προσωπική εργασία για το τόπο τους; Γιατί δεν παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους; Θυμόμαστε το παρελθόν με αναμνήσεις ή το ζούμε σαν να είναι παρόν, κάνοντας τα ίδια λάθη με επαναλήψεις-μνήμες από το μέλλον.
Θα ξεσηκωθούν πάλι τώρα οι Έλληνες; Για να κτίσουν με ομόνοια μια πατρίδα από την αρχή. Και να οργανωθούν για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, τα σπίτια τους, τις ελιές τους, τα ζώα τους, τα χωριά τους. Να προστατεύσουν το περιβάλλον. Για τα παιδιά. Ακούμε τα ονόματα των χωριών και των ανθρώπων που κάηκαν και θυμόμαστε τον πόλεμο. Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες; Γιατί δεν δίνουν προσωπική εργασία για το τόπο τους; Γιατί δεν παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους; Θυμόμαστε το παρελθόν με αναμνήσεις ή το ζούμε σαν να είναι παρόν, κάνοντας τα ίδια λάθη με επαναλήψεις-μνήμες από το μέλλον.
Ο Σπύρος Νικολόπουλος μας έστειλε ένα κείμενο του ερευνητή Π. Κωνασταντινίδη όπου το 2001 μιλά για τις πυρκαιές του 2007...
"Οι πυρκαγιές στα μεσογειακά δάση της χώρας μας επηρεάζουν γενιές και γενιές Ελλήνων από την αυγή του πολιτισμού μας. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και σήμερα, 3,500 χρόνια μετά, δεν έχουμε μάθει να ζούμε με αυτές. Τις θεωρούμε ένα παροδικό φαινόμενο - το οποίο θα εκλείψει μόνο όταν ο άνθρωπος αλλάξει συμπεριφορά απέναντι στο δάσος -, και έτσι κανείς μας δεν προετοιμάζεται γι' αυτές."Είμαστε μοναδικά όντα φωτιάς σ' ένα μοναδικό πύρινο πλανήτη" Stephen Pyne. Αύγουστος του 1989 .... μιας πυρκαγιάς που έκαψε σχεδόν όλο το βόρειο τμήμα της Σιθωνίας στη Χαλκιδική.... Στην τηλεόραση οι φωτιές είχαν και πάλι τη θερινή τιμητική τους. Η ρουτίνα των ειδήσεων και η φοβερή κούραση με είχαν σχεδόν αποκοιμίσει, όταν συνέβη ένα γεγονός καθοριστικό για τη μετέπειτα επιστημονική μου διαδρομή. Ο Τέρενς Κουΐκ - όταν ήταν στον ΑΝΤ1 - είχε καλέσει τον καθηγητή και δάσκαλό μου Σπύρο Ντάφη για να συζητήσουν το θέμα των πυρκαγιών. Ένας από τους διαπρεπέστερους καθηγητές της Δασολογίας και γνώστης της οικολογίας των ελληνικών οικοσυστημάτων, ο Σπύρος Ντάφης, εξηγούσε, με τη συνηθισμένη ηρεμία του, τα αίτια των πυρκαγιών, όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε: "Και μετά τις πυρκαγιές, κ. καθηγητά, τι πρέπει να κάνουμε;" "Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τίποτε, απλώς να προστατέψουμε το δάσος από τη βοσκή και τους καταπατητές", απάντησε, ήρεμα πάντα, ο καθηγητής.Ο Τέρενς Κουΐκ σχεδόν έπεσε από το κάθισμά του, τόση ήταν η έκπληξή του. Γαλουχημένος, όπως όλοι μας, με το μύθο της αναγκαιότητας των μεταπυρικών αναδασώσεων δεν ήθελε να πιστέψει τα λόγια του καλεσμένου του. "Μα είναι δυνατό, κ. καθηγητά, να το λέτε εσείς αυτό!!! Ένας ειδικός! Ένας καθηγητής πανεπιστημίου! Είναι δυνατό να μην αναδασώσουμε τις καμένες εκτάσεις; Πώς μπορείτε να λέτε τέτοια πράγματα; Υπάρχει επιστημονική εμπειρία... υπάρχει έρευνα..."Ο καθηγητής μου ένιωσε, είμαι βέβαιος, ακριβώς ό,τι κι εγώ πολλές φορές τα κατοπινά χρόνια: Ορισμένες αλήθειες πρέπει να λέγονται με προσοχή΄ ο κίνδυνος να εκτεθείς είναι μεγάλος εάν αυτό που λες δεν γίνεται απόλυτα κατανοητό."Στην Ελλάδα κανείς δεν μελέτησε τι συμβαίνει έπειτα από μια πυρκαγιά", απολογήθηκε ο Σπύρος Ντάφης. "Εύχομαι αυτό να γίνει σύντομα..."Έτσι βρέθηκα να μελετώ την οικολογία των δασικών πυρκαγιών...."
"... Ο Γιώργος Ευτυχίδης, συντονιστής στο δίκτυο ΠΥΡ-ΣΟΣ - στο οποίο συμμετέχουν οι σημαντικότεροι Έλληνες επιστήμονες που ασχολούνται με το θέμα των δασικών πυρκαγιών - είναι άριστος γνώστης του φαινομένου. Ο κόσμος σήμερα είναι ευαισθητοποιημένος περισσότερο από κάθε άλλη εποχή για τα δάση μας. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτό το ενδιαφέρον ώστε να τον ενημερώσουμε. Η φωτιά είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη διατήρηση των μεσογειακών οικοσυστημάτων και αποτελεί επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Αυτοί που διατυπώνουν δημόσιο λόγο πρέπει να εκπαιδεύσουν τους πολίτες να ζουν με τις φωτιές, εκφραζόμενοι με περισσή ευαισθησία και κυρίως γνώση. Δεν γίνονται καλύτεροι οι τρομοκρατημένοι πολίτες. Χρειάζεται επίσης γενναιότητα. Είναι δύσκολο να λες δημόσια ότι πρέπει να μειωθούν οι αναδασώσεις, ότι ο εμπλουτισμός με φυλλοβόλα είναι μια εγκληματική οικολογικά ενέργεια, ότι με τα κλαδοπλέγματα είναι σαν να τοποθετείς μπαρούτι στο δάσος που αναγεννιέται, ότι η Πολιτεία πρέπει να σταματήσει τη δαπάνη δισεκατομμυρίων για άχρηστες παρεμβάσεις, δίνοντας οικονομικό κίνητρο σε όσους επωφελούνται ώστε να προκαλέσουν νέες πυρκαγιές.Τα ελληνικά δάση επιβίωσαν σε μια περιοχή όπου αναπτύχθηκε ένας υψηλού βαθμού πολιτισμός, ο οποίος βασίστηκε πολύ στην ξυλεία. Οι Έλληνες μεγαλούργησαν σαν θαλασσοκράτορες χρησιμοποιώντας ξύλινα πλοία. Το ξύλο βοήθησε να κτιστεί η Ακρόπολη και τ' άλλα θαυμαστά μνημεία. Τα δάση επιβίωσαν από δεκάδες πολεμικές επιχειρήσεις με εισβολείς και εμφύλιους πολέμους. Άντεξαν και προστάτεψαν τον κατατρεγμένο λαό κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Κι όμως, αυτά τα δάση κινδυνεύουν στις μέρες μας με αφανισμό, από το ζήλο και την αγάπη που τους δείχνει η σημερινή ευημερούσα κοινωνία μας". [Παύλος Κωνσταντινίδης (Ερευνητής του ΕΘ.Ι.Α.ΓΕ)
Πηγή: Γαιόραμα (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2001)].
No comments:
Post a Comment