Ήλθε η θλίψη;

Σε αυτές τις μέρες του φόβου σκεφτόμουν ξανά τον δάσκαλο, να μας προστατέψει. Κατάλαβε άραγε ποτέ όσο ζούσε, πόσο μας επηρέασε με το παραδειγμα του. Το χρειαζόμαστε στους σκοτεινούς καιρούς όπου βυθιζόμαστε.

Θυμάσαι τον δάσκαλο που μας έλεγε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τον ήρωα, να μη πηγαίνουμε γυρεύοντας να βρεθούμε μπλεγμένοι.

Οι άνθρωποι έλεγε εύκολα προσβάλλονται και τότε δεν κοιτάνε το συμφέρον τους, κοιτάνε να έχουν θέληση, να είναι "κάποιοι" και ας κάνουνε βλακείες με αποτέλεσμα να μπαίνουν σε περιπέτειες και να καταλήγουν να πληρώνουν τη νύφη.

Φοβόταν πολύ ότι η βλακεία των άλλων μπορεί να σε μπλέξει. Εσύ καλά οδηγείς στο δρόμο. Πρέπει να έχεις τον νου σου στον άλλο που έρχεται από απέναντι.

Τον μπέρδευαν τα κακομαθημένα τα "ταϊσμένα"... όπως έλεγε τα μαλθακά παιδιά που τα ταϊζουν αντί να τα αφήσουν να βοσκήσουν, τα δευκολύνουν αντί να τα αφήσουν να αγωνιστούν και να ευχαριστηθούν το κηνύγι και την άσκηση.

Η ευκολία κρύβει παγίδες.

Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν προκλητικά ή απλά βλάκες. Και αντιδρούσε στην βλακεία σαν να ήταν πρόκληση. Καταλάβαινε πόσο πολύπλοκα είναι τα πράγματα και πόσο δεν πρέπει να παίζουμε με τη φωτιά.

Αυτό που δεν ανεχόταν ήταν η ηλιθιότητα του πλήθους που δοξάζει τον Χριστό και μετά από λίγες μέρες τον σταυρώνει.

Αυτό που δεν χώνεψε ποτέ είναι ο λαϊκισμός Τι περιμένεις από μια κοινωνία που ψηφίζει αντικοινωνικές προσωπικότητες να την εκπροσωπήσουν.

Θυμάσαι μια φορά που βλέπαμε στην τηλεόραση μια λαοθάλασσα να γεμίζει τους δρόμους της Αθήνας. Μας έλεγε: Πόσοι από αυτούς δεν συνεργάστηκαν με του Γερμανούς και με τη διακτορία; Πόσοι δωροδοκούνται; Πόσοι δωροδοκούν; Πόσοι πήραν μίζες; Πόσοι πήραν σύνταξη στα 35 ή 45; Πόσοι διορίστηκαν χαριστικά;

Θυμάσαι που έλεγε: Οι άπληστοι τώρα κάνουν πάρτι. Δεν θα έλθει η θλίψη;