Θυμάσαι λοιπόν στο μονοτάξιο σχολείο, μια αίθουσα όλη και όλη, υπήρχε ένα στενό δωμάτιο δίπλα που όλος του ο τοίχος ήταν μια βιβλιοθήκη γεμάτη τόμους πολύχρωμων βιβλίων, όχι καταπιεστικά, τακτοποιημένα, αλλά διάφορα, πολύχρωμα, σαν να είχαν πάρτυ. Υπήρχε και ένα τραπέζι. Και εκεί πέρναμε και πρωινό από την Αμερικανική βοήθεια, γάλα σκόνη που το ετοίμαζε ο πατέρας μου, και βιταμίνες, κάτι μικρά στρογγυλά, άγευστα, ζελατινένια πραγματάκια.
Η ιστορία λέει πως όταν οι Γερμανοί πλησίαζαν να κάψουν και την Λυκούρια, μετά τον φόνο όλων των ανδρών στα Καλάβρυτα και την καταστροφή όλων των χωριών που γειτόνευαν και είχαν αντάρτες, η γιαγιά η Σοφία, η μητέρα της γυναίκας του δασκάλου, ζαλώθηκε τα βιβλία και τα πήγε μακριά σε ένα χωράφι, όπου τα έθαψε για να τα σώσει. Απίστευτη ιστορία. Και αν δεν είναι εντελώς αληθινή, είναι εντελώς ωραία.
Η ιστορία λέει πως όταν οι Γερμανοί πλησίαζαν να κάψουν και την Λυκούρια, μετά τον φόνο όλων των ανδρών στα Καλάβρυτα και την καταστροφή όλων των χωριών που γειτόνευαν και είχαν αντάρτες, η γιαγιά η Σοφία, η μητέρα της γυναίκας του δασκάλου, ζαλώθηκε τα βιβλία και τα πήγε μακριά σε ένα χωράφι, όπου τα έθαψε για να τα σώσει. Απίστευτη ιστορία. Και αν δεν είναι εντελώς αληθινή, είναι εντελώς ωραία.
No comments:
Post a Comment