Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΗΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΣ

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΙΕΡΟΣΟΛΗΜΩΝ ΔΟΣΙΘΕΟΣ

Οι αληθινές στατιστικές

Πριν από το 1685 το χωριό ονομαζόταν Ράχοβα. Ο καθολικός ιερέας Πιερ Αντόνιο Πασίφικο τον 18 ον αιώνα το ονόμαζαν Αράχωβα.

Ο Ι. Ραγκαβής αναφέρει:
Το 1851 στην Αράχωβα απογράφησαν 116 σπίτια με 563 κατοίκους.
Το 1879 είχε 701 κατοίκους.
Το 1889 .... 362.
Το 1896 ..... 573.
Το 1920 ..... 35.
Το 1928 ..... 275.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.


Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.


Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη•
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική•
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.


Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε•
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.


Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—


Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα• είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ


In a large Greek Colony. 200 BC

That things in the Colony are not what they should be
no one can doubt any longer,
and though in spite of everything we do go forward,
maybe—as more than a few believe—the time has come
to bring in a Political Reformer.

But here’s the problem, here’s the hitch:
they make a tremendous fuss
about everything, these Reformers.
(What a relief it would be
if no one ever needed them.) They probe everywhere,
question the smallest detail,
and right away think up radical changes
that demand immediate execution.

Also, they have a liking for sacrifice:
Get rid of that property;
your owning it is risky:
properties like those are exactly what ruin colonies.
Get rid of that income,
and the other connected with it,
and this third, as a natural consequence:
they are substantial, but what can one do?
the responsibility they create for you is damaging.

And as they proceed with their investigation,
they find an endless number of useless things to eliminate—
things that are, however, difficult to get rid of.

And when, all being well, they finish the job,
every detail now diagnosed and sliced away,
and they retire, also taking the wages due to them—
it will be a miracle if anything’s left at all
after such surgical efficiency.

Maybe the moment has not yet arrived.
Let’s not be too hasty: haste is a dangerous thing.
Untimely measures bring repentance.
Certainly, and unhappily, many things in the Colony are absurd.
But is there anything human without some fault?
And after all, you see, we do go forward.

Translated by Edmund Keely and Philip Sherrard

C. P. KAVAFY

Greece

First Greece taught us that free men can be brave, and that no defeat is meant to last for ever.
This small nation proved to be worthy of its history.

Albert Camus

Ήλθε η θλίψη;

Σε αυτές τις μέρες του φόβου σκεφτόμουν ξανά τον δάσκαλο, να μας προστατέψει. Κατάλαβε άραγε ποτέ όσο ζούσε, πόσο μας επηρέασε με το παραδειγμα του. Το χρειαζόμαστε στους σκοτεινούς καιρούς όπου βυθιζόμαστε.

Θυμάσαι τον δάσκαλο που μας έλεγε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τον ήρωα, να μη πηγαίνουμε γυρεύοντας να βρεθούμε μπλεγμένοι.

Οι άνθρωποι έλεγε εύκολα προσβάλλονται και τότε δεν κοιτάνε το συμφέρον τους, κοιτάνε να έχουν θέληση, να είναι "κάποιοι" και ας κάνουνε βλακείες με αποτέλεσμα να μπαίνουν σε περιπέτειες και να καταλήγουν να πληρώνουν τη νύφη.

Φοβόταν πολύ ότι η βλακεία των άλλων μπορεί να σε μπλέξει. Εσύ καλά οδηγείς στο δρόμο. Πρέπει να έχεις τον νου σου στον άλλο που έρχεται από απέναντι.

Τον μπέρδευαν τα κακομαθημένα τα "ταϊσμένα"... όπως έλεγε τα μαλθακά παιδιά που τα ταϊζουν αντί να τα αφήσουν να βοσκήσουν, τα δευκολύνουν αντί να τα αφήσουν να αγωνιστούν και να ευχαριστηθούν το κηνύγι και την άσκηση.

Η ευκολία κρύβει παγίδες.

Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν προκλητικά ή απλά βλάκες. Και αντιδρούσε στην βλακεία σαν να ήταν πρόκληση. Καταλάβαινε πόσο πολύπλοκα είναι τα πράγματα και πόσο δεν πρέπει να παίζουμε με τη φωτιά.

Αυτό που δεν ανεχόταν ήταν η ηλιθιότητα του πλήθους που δοξάζει τον Χριστό και μετά από λίγες μέρες τον σταυρώνει.

Αυτό που δεν χώνεψε ποτέ είναι ο λαϊκισμός Τι περιμένεις από μια κοινωνία που ψηφίζει αντικοινωνικές προσωπικότητες να την εκπροσωπήσουν.

Θυμάσαι μια φορά που βλέπαμε στην τηλεόραση μια λαοθάλασσα να γεμίζει τους δρόμους της Αθήνας. Μας έλεγε: Πόσοι από αυτούς δεν συνεργάστηκαν με του Γερμανούς και με τη διακτορία; Πόσοι δωροδοκούνται; Πόσοι δωροδοκούν; Πόσοι πήραν μίζες; Πόσοι πήραν σύνταξη στα 35 ή 45; Πόσοι διορίστηκαν χαριστικά;

Θυμάσαι που έλεγε: Οι άπληστοι τώρα κάνουν πάρτι. Δεν θα έλθει η θλίψη;

Χρονότοποι σύνθετοι και διασκεδαστικοί

Πώς είναι για τα παιδιά Ελλήνων, αγροτών, μαστόρων, δασκάλων, παπάδων, να μεγαλώνουν στην ίδια γειτονιά, ας πούμε στα Σκαπετιάνικα που γεννήθηκε 300 χρόνια πριν ο ομόζηλος των πατέρων της Εκκλησίας Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος Β'. Στο ίδο χωριό που θεμελιώθηκε ένα από τα πρώτα σχολεία μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους.

Πιο πέρα, δυτικά, το μονοπάτι που πήρε ο μέγας Αλέξανδρος όταν ανέβηκε στα Αοράνια, στον Χελμό, στο κρύο βουνό, να βρει τα ύδατα της Στυγός, το αθάνατο νερό. Πιο νότια οι αρχαίες κερκίδες του Θεάτρου της Αιγείρας.

Πιο ανατολικά το πηγάδι του Φενεού που σκοτώθηκαν Έλληνες στον φρικτό εμφύλιο.

Μάχες των πόλεων της Αχαϊκής συμπολιτείας, και μάχες με τους Τούρκους... Ελληνική Μυθολογία, Οδύσσεια και Ιλιάδα, βυζαντινοί ύμνοι, Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια... δηματικά τραγούδια, χοροί αντικριστοί και κυκλωτικοί που εδώ και πάνω από 100 χρόνια είναι οι ίδιοι.

Μεγαλώσαμε σε χρονότοπους που συμπύκωναν αιώνες γεωγραφίας και ιστορίας. Μέσα σε ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα. Ο καθένας μας είναι μια πολυφωνική χορωδία. Πολλές φωνές, γέλια, κραυγές, κλάματα, φθόγγοι...

Τόσα στρώμα έχει αυτή ηγλώσσα, πώς να μη γίνουμε ένας λαός, που τραγουδά, χορεύει και γράφει ποίηση...

Κάθε στροφή στη ζωή και μια συγκίνηση. Γι αυτό μιλάμε πολύ. Και εμπλέκουμε τους επισκέπτες μας σε σύνθετες και αστείες ιστορίες.

Μετά από όλα αυτά... Πώς να μη πιστέψουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου; Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Πώς να γίνουμε σοβαροί; Πώς να πάρουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά;

Και όλα να καταστραφούν με αυτή την τωρινή κρίση... κάθαρση θα είναι... θα είναι αβάσταχτος ο πόνος, αλλά θα γίνουμε πιο αληθινοί... έχουμε περάσει και χειρότερα.

Ένα δεν πρέπει να κάνουμε καταναλωτικό, ρηχό, εργαλειακό προϊόν, την Ελληνική γλώσσα. Για να μη σταματήσουμε να γράφουμε ποίηση.

Κυβερνήτης της Ελλάδος

«...Ελπίζω ότι όσοι εξ' υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ' εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσιαυπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ' ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της...»

«...εφ' όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Ιωάννης Καποδίστριας πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ' Εθνοσυνέλευση