Σε αυτό το σπίτι ζούσε ο παπα-Σωτήρης μέχρι τον θάνατό του το 1952. Το σπίτι αυτό το ανέλαβε το εκκλησιαστικό συμβούλιο μετά το 1957 που το πούλησε ο γιος του ο Πέτρος που μετανάστευσε και αυτός στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει μόνιμος παπάς στην Ράχωβα. Και έτσι το σπίτι δεν έχει μόνιμο κάτοικο. Το εκκλησιστικό συμβούλιο κάνει φιλότιμες προσπάθειες να το αναλάβει ο εγγονός του παπα-Σωτήρη γιατί θα γίνει χωράφι αν δεν το αναλάβει κανείς.
Μοντέρνα ωραία χωριά κατασκευάζονται παντού από κατασκευαστές σε όλες τις ακτές και τις πλαγιές της Ελλάδας, αλλά μοιάζουν με σκηνικό, δεν είναι αληθινά πραγματικά χωριά, όπως η Ράχωβα, όπου το κάθε σπίτι έχει στρώματα ιστορίας με ίχνη μνήμης, ονόματα, και απολιθώμτα ήχων από την βροχή που πέφτει πάνω στο χαγιάτι, και από ανθρώπινες φωνές που ακόμα ακούγονται.
Ας τις ακούσουμε όπως τις βρήκε-δημιούργησε ο Γιώργος Σεφέρης (Ο Βασιλιάς της Ασίνης)...
......................
Κανένα πλάσμα ζωντανό τ' αγριοπερίστερα φευγάτα
κι ο βασιλιάς της Ασίνης που τον γυρεύουμε δύο χρόνια
τώρα
άγνωστος λησμονημένος απ΄όλους κι από τον Όμηρο
μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη
ριγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα.
Την άγγιξες, θυμάσαι τον ήχο της, κούφιο μέσα στο φως
σαν το στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα,
κι ο ίδιος ήχος μες στη θάλασσα με τα κουπιά μας.
Ο βασιλιάς της Ασίνης ένα κενό απ' την προσωπίδα
παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα:
'Ασίνην τε... Ασίνην τε..."
και τα παιδιά του αγάλματα
κι οι πόθοι του φτερουγίσμτα πουλιών κι ο αγέρας
στα διαστήμα των στοχασμών του και τα καράβια του
αραγμένα σ' ένα άφαντο λιμάνι,
κάτω από την προσωπίδα ένα κενό.
......................
κι η ψυχή που γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο
κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλο που παρασέρνει
ο χείμαρος του ήλιου
με τ' αρχαία μνημέια και τη σύγχρονη θλίψη.
......................
Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι ανα-
ρωτιέται
υπάρχουν άραγε
ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις
αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες
υπάρχουν άραγε
εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα
και της φθοράς
υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής
εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με
την απεραντοσύνη του πελάγου
ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτα παρά μόνο το βάρος
η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής
εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας
σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη
διάρκεια της απελπισίας
ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα
μες στο βούρκο
εικόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πί-
κρας παντοτινής
Ο ποιητής ένα κενό.
Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανέβαινε πολεμώντας
κι από το βάθος της σπηλιάς μια νυχτερίδα τρομαγμένη
χτύπησε πάνω στο φως σαν τη σαϊτα πάνω στο σκουτάρι:
Ασίνην τε Ασίνην τε..." Να 'ταν αυτή ο βασιλιάς της
Ασίνης
που τον γυρεύουμε τόσο προσεχτικά σε τούτη την ακρό-
πολη
γγίζοντας κάποτε με τα δάχτυλά μας την αφή του πάνω
στις πέτρες.
